Als opbouwwerker maakte ik afgelopen 2 weken mooie momenten mee toen we met collega’s op pad gingen om plantjes rond te brengen bij dorpsbewoners in de gemeente Druten.
Het ontvangen van een plantje + praatje heeft veel mensen goed gedaan. Een kort gesprekje aan de deur, of in de tuin, uiteraard op gepaste afstand, werd goed ontvangen.
Ik sprak mensen die al weken de deur niet uit zijn geweest. De boodschappen worden wel gehaald door de buren, één van de kinderen, of de supermarktmedewerker bezorgt deze. Daar blijft het bij.
Het gemis van het wekelijkse koffiemoment met de buurvrouw, of het gemis aan de vrijwilligersactiviteiten om zingeving aan de dag te geven, is groot. Alles is weggevallen en angst en eenzaamheid beheersen de dag.
Eén mevrouw vertelde mij dat ze haar eigen stem al dagen niet gehoord heeft. Het korte bezoek (half uur) aan de deur deed haar goed. Zo’n opkikkertje is voor mij als social worker een kleine moeite en voor haar een fijne onderbreking van de dag.
Ik ben zelf niet zozeer bang om ziek te worden, maar ik maak mij wel zorgen om mijn moeder. Ze is eind februari 90 jaar geworden en heeft haar verjaardag uitgebreid kunnen vieren met een mooi feest voor de familie, de buren en de thuiszorgmedewerkers. Met haar feest vóór de coronacrisis heeft ze veel geluk gehad. Maar nu maak ik me zorgen om haar. Ze woont op een uur afstand rijden met de auto. Ik kan er niet naar toe om haar afleiding te geven, of praktische dingen voor haar te doen. De mantelzorger die dichtbij woont zit af en toe met de handen in het haar. Telefonisch overleg lost ook veel op, maar het vervelende gevoel om er niet te zijn, dat knaagt.
Ook heb ik zorgen om mijn dochter die in het buitenland woont. Zij is haar baan kwijt. Kan ze zich redden? Een reis naar Australië om haar te bezoeken zit er niet in. Vliegtickets worden misschien onbetaalbaar.
Het zijn maar gedachtes die zo af en toe met mij op de loop gaan. Soms houdt dit mij ’s nachts uit mijn slaap.
Het is nu met de coronacrisis een extra uitdaging om vertrouwen te voelen. Onder normale omstandigheden kan dat ook al moeilijk zijn. Vragen die nu bij mij opkomen zijn: hoe lang gaat het duren, word ik ziek, of worden mijn familie of vrienden getroffen? Daarnaast is het ook prachtig lenteweer, wat heerlijk is en waar ik erg van geniet. Of zie ik telkens de grijze wolken aan de hemel die de zon bedekken en mij somber maken?
Iemand vertelde mij afgelopen week: “Zorgen waarvan je nog niet weet of ze nodig zijn, hoef je nu nog niet te maken.”
Dat is een goed advies om me aan vast te houden. Je laten meevoeren op de vleugels van vertrouwen!