Er is gemis aan contact, mensen ervaren eenzaamheid en voelen de pijn van niet-aanraken.
Als opbouwwerker bij MeerVoormekaar in Druten bied ik in deze verwarrende tijd hulp aan mensen die een luisterend oor nodig hebben. Samen met mijn collega’s ben ik dagelijks telefonisch bereikbaar voor een hulpvraag, of gewoon voor een praatje. Ik bel mantelzorgers, leden van de ouderen gespreksgroepen en werkgroepen. Zo gaat mijn werk door achter de laptop vanuit huis, maar ik mis het persoonlijke contact met mensen. Beeldbellen is digitaal ‘ontmoeten’ en ik ben blij dat het bestaat. Zo blijven we als collega’s en werkgroep-leden met elkaar in contact.
Mensen in de wijk maken zich zorgen, zijn soms angstig en daarnaast hoor ik over eenzaamheid en verveling. Ook binnen mijn eigen familiekring speelt dit een rol. Mijn 90-jarige moeder woont zelfstandig in een aanleunwoning. Ze woont niet in de buurt, dus even bij haar langs gaan om voor het raam te zwaaien is er niet bij. Het blijft bij een dagelijks telefonisch contactmoment.
De buurvrouw komt niet meer op bezoek en ze kan niet meer naar de wekelijkse zangmiddag. Ook geen kaarten, Rummicub en andere gezellige uitjes met haar vroegere buren. Helemaal niks. De dagen duren lang en de verveling slaat toe.
Door de crisis ontstaan ook goede nieuwe en mooie dingen, zoals een bosje bloemen wat ineens voor de deur ligt met een kaartje “We vergeten je niet hoor!” Een zakje eigengebakken koekjes van schoolkinderen uit de buurt. Zo’n lief gebaar, dat doet zo goed.
De luisterboeken van de bibliotheek zijn nu een geweldige uitkomst. Deze boeken zijn op de iPad geïnstalleerd. Er gaat een wereld voor haar open! Gelukkig kan ik dagelijks helpen door naar mijn moeder te luisteren en de iPad weer op het goede pad te krijgen, want dat valt ook niet mee als je 90 jaar bent en slechtziend.
